Oczywiście maturzystom! I to dzisiaj symbolicznie zadzwonił dla tegorocznych absolwentów po raz ostatni. A pan dyrektor Koclejda wygłosił z tej okazji przemówienie, którego myślą przewodnią jest: "Piszcie epopeję swego życia na miarę Pana Tadeusza, bo stuletnia historia Długosza zobowiązuje!" W artykule zamieszczamy tekst przemówienia.

Szanowni Państwo! Drodzy maturzyści! Uczniowie VI LO!

Tak to na świecie wszystko los zwykł kończyć dzwonem.
Rachunki myśli wielkiej, plany wyobraźni,
Zabawki niewinności, uciechy przyjaźni,
Wylania się serc czułych! - gdy spiż z dala ryknie,
Wszystko miesza się, zrywa, mąci się i niknie!"

Powyższy cytat - z Pana Tadeusza - dzieła, ujętego w syllabusie maturalnym, najlepiej oddaje charakter dzisiejszej uroczystości. Zebraliśmy się tutaj, by wprawdzie wysłuchać dźwięku nie dzwonu, ale szkolnego dzwonka, jednak ów dźwięk ma obecnie szczególne znaczenie - dla maturzystów zabrzmi już ostatni raz.

Kochani abiturienci! Ileż to razy jego głos towarzyszył wam w chwilach sukcesów i klęsk, wybawiał z opresji, gdy sygnalizował przerwę, budził radość, bo obwieszczał koniec lekcji. Teraz ogłosi KONIEC KOLEJNEGO ETAPU W ŻYCIU - NAUKI W LICEUM.  I - być może - zamiast radości w sercu niejednego trzecioklasisty - pojawi się tęsknota za minionym czasem. Rachunki myśli, plany wyobraźni, uciechy przyjaźni - marzenia, emocje, głębokie przyjaźnie - w to wszystko obfitowały ostatnie lata, przygotowując was do odważnego wkroczenia w dorosłość. Wyzwoleni spod rygoru szkolnego dzwonka, będziecie dyscyplinowani w inny sposób - przez wykładowców na uczelniach wyższych, pracodawców, a nawet osoby bliskie waszemu sercu. Życzę Wam, byście zawsze znaleźli kogoś, kto sprawi, że zawsze w pełni wykorzystacie czas, rozwijając własną osobowość, służąc innym, czerpiąc radość z życia.

Słuchając dźwięku dzwonka, wpisujemy się w stuletnią tradycję szkoły. Już przed wiekiem wasi poprzednicy - uczniowie roździeńskiej placówki oświatowej, poddając się jego dyktaturze, zadawali pytania, poszukiwali wyjaśnień, odkrywali prawdy. Albo Prawdę. Przekraczali próg szkoły i wstępowali na szeroki trakt prowadzący ku poznaniu. Wyruszali, by znaleźć kamień filozoficzny, złote runo czy też kielich Graala, dobre rady - a może nowe sposoby stawiania trudnych pytań, odpowiedź na wszystko - albo mądrość Sokratesa. Szukali, pytali, poznawali, dowiadywali się. Potem - tak jak wy - opuszczali mury "Długosza", by wynieść z niego to, co najcenniejsze - szacunek dla wiedzy, szacunek dla drugiego człowieka, przywiązanie do śląskiej małej ojczyzny. Drodzy maturzyści! Pamiętajcie, że ta stuletnia tradycja zobowiązuje!

Już niedługo dzwonek zamilknie. Nie będzie towarzyszył wam w tak bardzo ważnym czasie egzaminów maturalnych. Nikt i nic nie może was wówczas dekoncentrować. Pracując w ciszy, zadecydujecie o swojej przyszłości. Niech ta cisza będzie pełna dobrych myśli, niech przyniesie wam właściwe rozwiązania, da pewność, że wybrana odpowiedź jest najlepsza z możliwych. Usłyszcie w tej ciszy treści, które przyswajaliście przez trzy lata nauki w liceum.

A potem - odbierając świadectwa dojrzałości - bądźcie wdzięczni, że wysłuchaliście tylu dzwonków w murach VI LO... Zatęsknijcie od czasu do czasu za nimi... I piszcie epopeję swojego życia na miarę Pana Tadeusza...

Tak to wszystko w "Długoszu" los zwykł kończyć dzwonkiem,
Lekcje, na których tęskni się za czasem wolnym,
Przerwy, między lekcjami, święta w roku szkolnym...
A ponadto - mam takie wrażenie
Profesor Kastner, dzwonkiem ostatnim...
Skończy moje przemówienie...